/ the water that sleeps not
Over three years (2007–2009), I wandered the riverseas of Mesologi, Aitoliko, and Kotyxi in Greece, where fishermen anchor themselves on small islands—natural or artificial—called Ivaria.
The first visit was for an editorial assignment, yet the place lingered in my mind, calling me back. Living on these fragile, singular mini-islands, surrounded by the ever-changing waters, is an experience of constant transition—between wakefulness and dreams, life and death.
Here, clouds race overhead, and the sea moves relentlessly, nudging the Ivaria in its rhythm. Elements shift in fast-forward, and with them, time itself bends and accelerates. One feels painfully aware of their own fragility, of how fleeting and transparent existence can be.
It is a place that compels you to stay forever, intoxicated by heightened sensation, yet simultaneously urges you to flee, threatened by a nature so vast and consuming that it seems poised to engulf you entirely.
Through this project, I sought to visualize that delicate tension—the awe, the fear, the beauty, and the inevitability of the riversea’s rhythm.
Special thanks to:
Dimitris Talarougkas, for his mesmerizing music
Avgotaraho Trikalinos Co., for supporting this journey
Για τρία χρόνια (2007–2009) περιπλανήθηκα στις λιμνοθάλασσες της Μεσολογγίου, του Αιτωλικού και του Κοτυχίου στην Ελλάδα, όπου οι ψαράδες αγκυροβολούν σε μικρά νησιά—φυσικά ή τεχνητά—που ονομάζονται Ιβάρια.
Η πρώτη μου επίσκεψη έγινε για τις ανάγκες ενός περιοδικού, αλλά ο τόπος παρέμεινε στο μυαλό μου, καλώντας με να επιστρέψω. Η ζωή σε αυτά τα εύθραυστα, μοναδικά μικρονησιά, περιβαλλόμενα από τα συνεχώς μεταβαλλόμενα νερά, είναι μια εμπειρία συνεχούς μετάβασης—ανάμεσα στην εγρήγορση και το όνειρο, στη ζωή και στον θάνατο.
Εδώ, τα σύννεφα τρέχουν πάνω από το κεφάλι, και η θάλασσα κινείται ασταμάτητα, ωθώντας τα Ιβάρια στον ρυθμό της. Τα στοιχεία αλλάζουν με ταχύτητα, και μαζί τους, ο χρόνος λυγίζει και επιταχύνεται. Καταλαβαίνει κανείς έντονα την εύθραυστη φύση του, πόσο φευγαλέα και διαφανής μπορεί να είναι η ύπαρξη.
Είναι ένας τόπος που σε παρακινεί να μείνεις για πάντα, μεθυσμένος από την ένταση των αισθήσεων, αλλά ταυτόχρονα σε ωθεί να φύγεις, απειλούμενος από μια φύση τόσο τεράστια και καταναλωτική που μοιάζει έτοιμη να σε καταπιεί ολοκληρωτικά.
Μέσα από αυτό το έργο προσπάθησα να αποτυπώσω αυτήν την εύθραυστη ένταση—τον θαυμασμό, τον φόβο, την ομορφιά και την αναπόφευκτη ροή των λιμνοθαλασσών.
Ειδικές ευχαριστίες σε:
Δημήτρη Ταλάρουγκα, για την μαγευτική του μουσική
Avgotaraho Trikalinos Co., για τη στήριξη αυτού του ταξιδιού